یزد ندا؛ از ابتدای دولت رئیس جمهور روحانی، تیم مذاکره کننده و دیپلمات دولت بنا را گذاشت بر نشان دادن صداقت ایرانی و اثبات راستگویی نظام در ماجرای هسته ای. بنا را گذاشت بر اینکه به دنیا نشان دهد، نظام ما بدنبال ماجراجویی نیست و نخواهد خواست و نخواسته است ننگ بزرگی بنام داشتن سلاح هسته ای را در کارنامه سراسر درخشندگی ملتی نجیب و دیگرنواز و صلح طلب ثبت نماید.

از بدو شروع دور جدید مذاکرات در دولت رئیس جمهور روحانی که با رای اکثریت مردم و تنفیذ ولی فقیه و امام امت عنان امور اجرائی ایران را بدست گرفت تا امروز بخش عمده ای از رای دهندگان به ایشان درک کرده اند که نظام قصد ماجراجویی ندارد و این آمریکاست که از ابتدا نیز با سوء نیت پا به این عرصه آشکار کننده نهان ها گذاشته است.

اساسا من بیشتر از اینکه از خودمان تعجب کنم که اصلا چرا وارد مذاکرات شدیم از آمریکایی ها تعجب می کنم، از اینکه چرا تن به این راهی می دهند که پایانش برایشان حتما چیزی عین رسوایی است؛ و جالب اینکه در دعواهای داخلی شان که ردیابی می کنید این علم به موضوع را به وضوح می توان تشخیص داد.

آنها می دانند رسوا شده اند و نیز می دانند که ادامه مذاکره و اسب عوض کردنهاشان و بدعهدی های مکرر بعدی اشان قرار است پته اشان را درست و حسابی روی آب پهن کند ولی باز هم ادامه می دهند.

به بحث برگردیم. درک و فهم رای دهندگان به رئیس جمهور به اینجا رسیده که از خوش بینی به دشمن به سمت واقع بینی در سیرند. به نظر شما این فهم از کجا آمده؟ نظر من اینست:

از تدبیر رهبر!

واضح است که اگر بجای این حرف شنوی ها که منجر شد به پشتیبانی تیم خودی و قضاوت منصفانه به همراه تذکرهای بجا و صبورانه، می خواست چیزهای دیگری اعم از خوش بینی ناشیانه و یا بدبینی مغرضانه و بدگویی های جانبدارانه قرار گیرد هزینه ها بیشتر می شد و شکاف ها عمیق تر و دستاوردها کمتر و زایل.

در نقطه ای ایستاده ایم که اگر توافقی نشود ما راهی را داوطلبانه رفته ایم و هزینه هایی داده ایم و چیزهای هم بدست آورده ایم.
براستی هزینه ها چه بوده اند؟

از دست دادن بخشی از پیشرفت ها! که با دستان و اذهان ایرانی بدست آمده بودند.

باید فوردو را تبدیل کنیم به مکانی برای غیر از آنچه برایش هزینه شده. قلب راکتور اراک را با بتن پر کنیم و حتی از نطنز هم تا حدود زیادی صرف نظر کنیم.

حالا منصفانه تر به داشته ها هم نگاه کنید:

ما چرخه کامل را داریم.
تاسیسات فوردو را هم داریم.
سانتریفیوژهای نسل جدید رو هم داریم.
صد البته دانشمندان هسته ای رو داریم.
قلب راکتور آب سنگین اراک رو درون کشور داریم

و از همه مهمتر اقناع کامل افکار عمومی داخل کشور رو در زمینه نامردی آمریکایی ها داریم!!!

این دستاورد، یک جهش بلند رو به جلو است. دست کم گرفتن آن ناعادلانه است. به عثب نگاه می کنم. به آنجا هایی که نبودم و فقط اندکی از همه اش را شنیدم.

از ابتدای انقلاب، بارها و بارها ولی فقیه (امام خمینی و امام خامنه ای) خون دل خورده اند و تدبیر کرده اند و صبر کرده اند تا اولا حقیقت احترام به نظر مردم و صداقت خود را در ملاک و میزان بودن آراء صاحبان اصلی انقلاب(و نه به صف شدگان برای به حراج گذاشتن داشته های ملت) را نشان داده باشند و مهمتر از آن و ثانیا فهم جامعه رو بالا ببرند!

مثال های فراوانی به ذهنم می رسد از پیچ های تاریخی گذشته ای که ملت بزرگ من گذرانده اند

بازرگان

بنی صدر

قطعنامه

خاتمی

کوی

فتنه

اینها و مثالهای دیگری که به ذهن شما می رسد همگی تجربه های مشترکی است در صبر امام جامعه برای رسیدن سطح فکر جامعه به حد مطلوب.

اللهم عجل لولیک الفرج. خدا بیاورد آن روزی را که لیاقت امام معصوم خود را دارا شویم.