یزد ندا، یک عده می گویند تاریخ به احترام ظریف خواهد برخاست و عده ای دیگر می گویند تاریخ در قضاوت خود ظریف را کنار فتحعلی شاه به سبب امضای قرارداد ترکمانچای خواهند نشاند.

فارغ از این نشست و برخاست ها و اینکه تاریخ در مقابل چه کسی را بالا و پایین می برد، قطعا هیچگاه شرافت کسانی که بعد از تفاهم هسته ای و در فاصله تعیین تکلیف نهایی توافق، به خیابان ها بریزند و «محدود شدن اجباری قدرت کشورشان» را جشن بگیرند، تایید نخواهد کرد...

تلخ ترین قضاوت تاریخ برای کسانیست که نه از سیاست چیزی می دانند و نه میفهمند جشن گرفتنشان برای توافقی که یکبار هم آن را نخوانده اند، چقدر عمیق شرافت ملیشان را برای خنده اجنبی به حراج میگذارند!

این توافق، چه خوب باشد چه بد باشد، یک پیروزی بزرگ نیست، دستاورد هم نیست، یک عقب نشینی است (هرچند مصلحتی) و در بهترین حالت نرمشی است که با صبر و بصیرت مستمر و هوشمندانه، احیانا قهرمانانه خواهد شد.  

وا حسرتا که طایفه ای که از عقب نشینی خود را جشن بگیرد و پای بکوبد ناخواسته دشمنش را تشویق به حمله بعدی می کند...

هر آنچه دستاورد و حاصل مقاومت است جشن دارد. عقب نشینی که دیگر جشن نمی خواهد!

یادمان نرود این تحریم ها هر کسی را بدبخت کرد، برای جماعت شمال تهران کم خیر و برکت نداشت...

کم کسانی را یک شبه شاسی بلند و پورشه سوار نکرد.تاریخ راجع به جشن مزورانه شمال نشینان تهران در لحظاتی که کارگران جنوب تهران میخوابیدند تا فردا بخاطر تاخیر از کارشان اخراج نشوند هم قضاوت خواهد کرد...

حالا اینجا در شهری که دارالعباده اش خوانند و افسران جوانش ماه رمضانشان را وقف معنویت جمعی کردند و مشغول فرهنگ پردازی شدند، درست در ساعات پایانی برداشت محصول خبری مغزها را به سوت وا میدارد: جماعتی کف و سوت کشان می آیند تا در کنار محفل تلاوت نور جشن توافقی هسته ای ای را بگیرند که از امشب 72 روز پشت درهای بسته کنگره ینگه دنیا خواهد ماند تا آیا یانکی ها در برویش بگشایند یا علف زیر پایش برویانند.

حاشا که میدان را خالی کنند مردانی که همیشه صبرشان از خون جگرشان بیشتر است.